Szkolne perypetie

Roku szkolny, jak dobrze, że wróciłeś! Chciałabym tak pomyśleć, aczkolwiek moje myśli raczej uciekają w kierunku dlaczego mi wieje taką nudą i niechęcią do szkoły. Przecież to dopiero drugi tydzień! Zwykłe szkolne zajęcia odbierają mi chęć wybrania się nawet na plastykę, bo po 8 godzinach lekcyjnych jestem ledwo żywa. 

Czy jest jakiś przepis na to, aby polubić szkołę? Czuję się jakby zabijała we mnie naturalną ciekawość. Nie mam ochoty siedzieć nad jakimiś beznadziejnymi działaniami, czy wiązaniami. Co z tego, że się nauczę, skoro i tak odejdzie to w niepamięć i nie będę umiała odnaleźć zastosowania tego w rzeczywistości? Przytłacza mnie zarazem ogromna niechęć i bezsilność. Sam system oceniania sprawia, że odczuwam wieczną walkę o cyferki i o to, żeby być w czymś najlepszą. 

Piję zieloną herbatę z owocami leśnymi i staram się jak najbardziej oddalić od siebie myśl, że muszę się wziąć za fizykę i biologię. Przy okazji za historię, jakby tego było mało. Obliczam ile czasu zajmie mi wykonanie własnej notatki (nie lubię tych "podręcznikowych"), jak długo będę się tego uczyć i w jakim czasie zrobię wszystkie zadania na jutrzejszy dzień. Wizja ta, nie jest specjalnie optymistyczna, a ja pogrążam się w tym wszystkim. 

Co sprawia, że nadal się uczę? Wizja dobrej oceny? Fakt, że nie chcę być najgorsza? Może po prostu z przyzwyczajenia... W sumie został mi tylko rok gimnazjum. Mam nadzieję, że liceum okaże się nieco zbawianiem, ze względu na inny klimat, obcy budynek i nowych ludzi. Nie wiem co o tym myśleć. Mam dość szkoły.